Handboogschieten heeft wereldwijd een traditie al bijna 100.000 jaar terug gaat, de geschiedenis van het handboogschieten in het algemeen kan HIER worden gevonden.
Ook in de gemeente Echt heeft het handboogschieten een lange traditie. Op 1 December 1343 tekende Echt het verbond van steden van Gelder en Zutphen, samen met Erkelenz werd Echt apart genoemd waaruit blijkt dat ze waarschijnlijk officieel nog geen stadsrechten hadden maar wel al als stad gerekend werden. Waarschijnlijk werden de stadsrechten voor 1494 verworven en sindsdien viel Echt onder de ‘minderstädte’ oftewel kleine steden. Later werd Echt meerdere malen gedecimeerd door oorlog en ziekte waardoor het vaak terugviel naar dorpsgrootte.
Net als de meeste steden had ook Echt één (of meerdere) schuttersgilde(n). Het oudste bekende schuttersgilde in Echt, was St. Landricus opgericht in 1432 en meerdere malen heropgericht tot deze in 1990 ten ruste ging. Door het oprichtings jaartal en de beperkte inwoner aantalen van Echt, kan er met zekerheid worden gezegd dat het van oorsprong een handbooggilde was (Al dan niet gecombineerd met voetboog (kruisboog)). Later is deze uitgebreid met vuurwapens en doorontwikkeld tot de handboog (en kruisboog) uiteindelijk uit het assortiment verdwenen. De Gilden waren verantwoordelijk voor orde handhaving en stadsverdediging.
Helaas is in het verleden onze verenigingshistorie verschillende malen verloren gegaan de laatste keer in de jaren 70 waar één der secretarissen besloot om het verenigings archief op te ruimen.
Het was Dhr Lei Vergoossen die met grote inspanning eind 20e eeuw opzoek is gegaan naar aanwijzingen naar onze geschiedenis. Verder bouwend op zijn werk (en nu met de modernere mogelijkheden zoals online archieven) is de geschiedenis een passie projectje van Dhr. D. Gielen geworden.
Vooralsnog is de geschiedenis een levend document, hierin word gepoogd een lopend verhaal gebasseerd op onderbouwde aannames te maken. Tijdens het onderzoek blijken sommige aannames volledig verkeerd waarna op de nieuwe gegevens nieuwe aannames gemaakt worden. Zo hopen wij uiteindelijk een accurate geschiedenis op te bouwen. Neem vooral alles voor de jaren 1970 met een klein korreltje zout.
In onze pogingen de geschiedenis te herstellen zijn wij altijd opzoek naar nieuwe foto’s, feiten, momento’s, wedstrijd uitslagen, kranten artikelen en informatie over onze geschiedenis.
Heeft u of iemand die u kent foto’s, informatie of dergelijke over onze vereniging of voormalige leden stellen wij het op prijs als u deze met ons zou willen delen.
Tijdens de Franse bezetting van Nederland eind 18e eeuw werden alle schuttersgilden verboden en opgeheven en een nationale gendarmerie ingesteld. Na het vertek van de Franse bezetters vond de Nederlandse staat dit wel een goede innovatie en verloren de schuttersgilden hun nut. Toch werden gedurende de 19e eeuw (toen het verbod op schutterijen werd opgeheven) veel schutterijen en handboogschutterijen opgericht en/of heropgericht, vooral in het zuiden van het land (waar de schutterijen sterke tradities hadden en nauw waren verbonden met de kerk). Met de oude taken nu uitbesteed aan het nationale leger en de gendarmerie werden de schutterijen vooral weer opgericht als social clubs voor de elite. De 2e helft van de 19e eeuw zag de handboogsport opnieuw een grote groei toen ook de plaatselijke welstand de handboog wisten te vinden. In deze groei was het dan ook waar onze clubgeschiedenis en de geschiedenis van de moderne handboogsport in Echt begint.
In 1880 werd bij herberg/Café/Brouwerij Ingendael (Peyerstraat 58 in Echt) handboogschutterij ‘St Sebastiaan’ opgericht. Deze schutterij is de eerste (bevestigde) Handboogschutterij van echt en speelt een grote rol in de oorsprong van onze vereniging.
In 1891 werd de nieuwe Midden-Limburgschen Handboogschuttersbond opgericht (De voorloper van het latere en huidige Handboogbond “Gezellig Samenzijn”) Het 1e concours werd georganiseerd in de weide van de heer van Ingendaal te Echt door St. Sebastiaan een ongekend grote organisatie, waar de meeste Limburgse concoursen 3 tot 5 deelnemende verenigingen hadden en buiten de bonden om werden georganiseerd door verenigingen, namen hieraan alle 13 aangesloten verenigingen deel en was het de eerste van een jaarlijks terugkerend evenement. Dit maakte het dus ook het eerste ‘korpskampioenschap’ in midden Limburg (het is ook niet voor niets dat de korpskampioenschappen vaak het OLS van handboogschutters word genoemd aangezien het zelfs de oprichting van de huidige organiserende bond voortgaat). De winst ging uiteindelijk naar St. Sebastiaan zelf, gevolgd door Philoctete Heijthuisen en ‘de Roos’ van Kapel-Roermond.
Leuk feitje: Dat betekend dat ten tijde van dit schrijven (2024), het eerste en laatste kampioenschap over een spanne van 131 jaar door onze vereniging werd gewonnen, en 132 jaar na het 1e concours onze vereniging de kampioenschappen wederom zal organiseren. Een kampioenschap van een voorloper van de handboogbond, georganiseerd en gewonnen door de voorloper van de vereniging.
Op Zondag 2 Juli 1892 werd het jaarlijkse koningsschieten gehouden over 20 pijlen. Dhr F. Schnijder doneerde het zilveren koningskruis. Daar zowel Dhr. F. Schnijder als Th. Graus beide 63 punten behaalde nam Dhr Schnijder afstand van de winst en nam genoegen met een 2e plaats.
De oprichting van de bond en de samenwerking der verenigingen zorgde in korte tijd voor een groeispurt in concoursen. 1 Jaar na het concours van st. sebastiaan werd ter ere van de oprichting van ‘Eendracht’ Swalmen een concours gehouden waar maar liefst 20 verenigingen aan deelnamen. Een evenement waarvoor een verzoek werd gedaan (en ingewilligd) om de sneltrein in swalmen te laten stoppen om het aantal deelnemers en bezoekers te kunnen vervoeren.
Hoewel de verenigingen van Echt en roermond de kern waren van het oprichten van de Midden-Limburgschen handboogbond werd het in de jaren erna vrij stil rond deze verenigingen. Speciale concoursen werden steeds groter (met deelnemers vanuit het hele land en belgië maar zelfs binnen de bond waren het ‘Roos in Bloei Roggel’, ‘Philocete’ Heijthuisen en ‘Ons Genoegen’ Roggel die het midden limburgse handboog wereldje domineerden.
In Juni 1897 worden in Roermond de Willem Tell feesten georganiseerd. Een enorm concours ter viering van het 50 jarig bestaan van de plaatselijke vereniging Willem Tell. Het is hier voor het eerst in enkele jaren en eigenleik ook voor het laatst dat St. Sebastiaan weer van zich doet spreken. In een deelnemers veld van 72 verenigingen uit het hele land weten ze de 7e plek te bemachtigen. Nu klinkt 7e plaats misschien als verlies, maar het 3-daagse concours was zo massief met alleen in de hoogste klasse al 9 massief gouden en zilveren medailles, optredens van fanfares, muziek en dansgroepen, een optocht en meerdere feesttenten dat het ondanks slecht weer en het niet komen opdagen van 20 verenigingen die zich hadden aangemeld het nog steeds tot de dag van vandaag 1 van de grootste schietevenementen was die ons land ooit gezien heeft.
Rond 1920 geraakt de vereniging in slechte tijden, in 1920 verkoopt Hubert Ingendael zijn café. Het is tussen deze periode en de sluiting van de brouwerij in 1912-1913 dat St. Sebastiaan zijn vaste schietlocatie verloor, dit veroorzaakte een splitsing in de vereniging. Een gedeelte van de leden besluit hun heil te zoeken aan de overkant van het spoor en vind een nieuwe locatie bij de Autogarage van dhr M.Vaassen (Later de VADAH Garage) op de rijksweg in pey naast het toenmalige hotel Turlings. Hun nieuwe naam: ‘Transvalers’.
Toen de garage werd verbouwd wegens uitbreiding van werkzaamheden (namelijk lijnbus vervoer) was de vereniging wederom genoodzaakt om te verhuizen, ditmaal naar het Café en houthandel van de familie Turlings, maar deze locatie was al snel te klein voor de groeiende vereniging en plaatsgebrek werd een probleem. Wederom was de schutterij zoekende naar een nieuw terrein….
De nieuwe locatie werd al snel gevonden, ongeveer 50 meter verder, achter de Harmonie zaal van Dhr. L. van Neer (Houtstraat 7), later beter bekend als de Willie Bar. Nog eenmaal veranderde het adres vanwege de aanleg van de lisweg door het terrein maar de locatie zou de vestigingsplaats worden voor maar liefst 99 jaar!
Eind 19e en begin 20ste eeuw was transvaal een belangrijk onderwerp in het nieuws tijdens en na het verlies van de 2e boerenoorlog . Transvaal was 1 van de boerenstaten in Zuid-Afrika en was gesticht door (Nederlandse) afrikaners die uit uit de kaap regio waren vertrokken na onenigheid met het Nieuwe engelse bestuur. Uiteindelijk vestigde deze zich voorbij de rivier de Vaal (Trans-Vaal). In de boerenoorlogen werd het succes van de Transvalen (enigsinds onterecht) toegekend aan hun buitengewone scherpschutters. De schutters van St Sebastiaan zullen zich hier in bepaalde mate (waarschijnlijk met een knipoog) mee hebben geassocieerd. Zij waren immers (scherp) schutters en moesten verhuizen van Echt, voorbij de spoorweg naar het rivaliserende Pej om een nieuw bestaan op te richten.
Het is grappig om te bedenken dat schutters van onze vereniging eind 20ste eeuw vaak luid ‘PEY’ riepen als we werden benoemd als de Ster uit Echt, waar minder dan 100 jaar eerder de eerste schutters het tegenovergestelde gevoel gehad zullen hebben.
Nu de vereniging al enkele jaren in Pey gevestigd was, vele leden (inclusief de voorzitter) echte pejenaren waren ondertusen, was de naam Transvalers ook niet echt toepasselijk meer. Zo geschiedde het dat op 8 Juli 1922 de vereniging heropgericht werd op de nieuwe locatie met de nieuwe naam: “De Ster”, dit omdat sterren opkomen maar ook dalen. Symboliek voor tijden van voor- en tegenspoed.
In 1920 verkoopt Hubert Ingendael zijn café. Het is tussen deze periode en de sluiting van de brouwerij in 1912-1913 dat onze vereniging genoodzaakt was te verhuizen, De nieuwe locatie werd gevonden bij de Autogarage van dhr M.Vaassen (Later de VADAH Garage) op de rijksweg in pey naast het toenmalige hotel Turlings. ook de naam werd veranderd naar ‘Transvalers’.
Toen de vereniging later moest verhuizen naar de Autogarage van dhr M.Vaassen (Later de VADAH Garage) op de rijksweg in peij naast het toenmalige hotel Turlings. Vadah Garage op de Rijksweg in Pey werd ook de naam gewijzigd naar “Transvalers”. Toen de Vadah-garage werd verbouwd was de vereniging wederom genoodzaakt om te verhuizen, ditmaal naar het Café en houthandel van de familie Turlings, maar deze locatie was naar verloop van tijd te klein voor de groeiende vereniging en plaatsgebrek werd een probleem. Wederom was de schutterij zoekende naar een nieuw terrein….
Op 8 Juli 1922 werd door de familie Turlings de vereniging heropgericht in de nieuwe locatie, ditmaal bij de Harmonie zaal van Dhr. L. van Neer, de locatie waar onze vereniging maar liefst 99 jaar zou blijven! Ook de naam werd wederom aangepast, ditmaal werd gekozen voor “De Ster”, dit omdat sterren opkomen, maar ook dalen. Symboliek voor tijden van voor- en tegenspoed.
Op 8 Juli 1922 werd door de familie Turlings de vereniging heropgericht in de nieuwe locatie, de Harmonie zaal van Dhr. L. van Neer (latere Willy Bar), een locatie waar onze vereniging maar liefst 99 jaar zou blijven zitten. Ook de naam werd wederom aangepast, ditmaal werd gekozen voor “De Ster”, dit omdat sterren opkomen maar ook dalen, symboliek voor tijden van voor- en tegenspoed.
15 Augustus 1923 werd de eerste koningswedstrijd georganiseerd en de eerste koning werd de oprichter en voorzitter, Dhr. Jos Turlings.
In 1924 word aansluiting gezocht bij de Limburgse handboog bond “Gezellig Samenzijn”, tijdens de jaarvergadering van 1924 word “De Ster” met geruime meerderheid in stemmen aangenomen, vlak voor de stemming word het definitieve einde van St. Sebastiaan Echt aan de GS vergadering bekend gemaakt.
September 1927 werd ter wijze van proef een wedstrijd georganiseerd tussen de Kantonale handboogschutters bond (waar onder andere de stedelijke bond voor handboogschutters van Weert en de Nederweertse handboog bond Eendracht maakt Macht in verenigd waren), De Venraysche Handboogbond en de Midden-Limburgsche bond van handboogschutterijen ‘Gezellig Samenzijn’. De wedstrijd vond plaats in Heijthuisen en van elke bond werd door de beste 10 schutters 30 pijlen geschoten. ‘Midden-Limburg’ won de wedstrijd die zo’n succes bleek dat gelijk een wisselbeker werd aangeschaft. Hoofddoel van de wedstrijd was om nauwere samenwerking aan te gaan in de hoop een standaard wedstrijd formaat door heel Limburg op te zetten. Tot dan toe was er het Limburgsche format op 26 meter en het brabantse op 28 meter en verschilde het aantal geschoten pijlen per wedstrijd van 6 per schutter tot 30.
Augustus 1929 is er te Brussel een vergadering tussen de algemeenen Nederlandschen Bond van Handboogschutterijen en de Koninklijke Belgische Bond van Handboogschutterijen om een Internationale bond te bespreken. Dit om een internationale standaard in te voeren in de hoop dat de handboogsport een Olympische overweging krijgt. Na een succesvolle vergadering word een definitieve samenwerking besloten en ook de veel grotere Federation Compagnies de L’Arc de France (Franse handboog bond bestaande uit 180.000 leden) geeft aan in beginsel te willen toetreden. Ook met de Engelse en Duitse handboogbonden word een positief gesprek gevoerd. De bedoeling van de Nederlandse en Belgische bond is om een vaart te zetten en gedurende de winter maanden de internationale samenwerking kan worden afgewerkt zodat er in 1930 al in Nederland kan worden begonnen met de eerste Internationale wedstrijden.
Mede door deze ontwikkeling besluiten in October 1929 de Kantonale handboogschuttersbond en de Venraysche Handboogbond aansluiting te zoeken bij de A.N.H.B.. Bij een opgezette vergadering voor de bespreking tot toetreding sluit op het laatste moment ook de nog iets sceptischere Midden-Limburgsche bond ‘Gezellig Samenzijn’ zich aan bij de vergadering.
In België heeft de Nationalisering een groot succes, de sport word weer geherpopulariseerd en er sluiten zich zo’n 800 handboog gezelschappen aan.
In Nederland loopt het minder vlotjes. Hoewel de Kantonale handboogschuttersbond en de Venraysche Handboogbond in meerderheid voorstemmen tot aansluiting, zijn er uiteindelijk (per 1933) maar 12 Limburgse handboogschutterijen die zich hebben aangesloten bij de Nederlandse Bond van Handboogschutters (NBvH, de nieuwe naam van de A.N.H.B. ‘Gezellig Samenzijn’ heeft zich nog steeds niet aangesloten en de opkomst bij een nieuwe vergadering waar de voorzitter van de Nederlandse Bond nogmaals de verenigingen wil overtuigen word uitermate slecht bezocht. Het grootste voor argument vanuit de NBvH is dat dit Nederlands positie tegen de Belgen zal versterken en de Nationale bond de wildgroei van concoursen tegen zal gaan. Het grootste tegenargument van de Gezellig Samenzijn schutterijen is de nog steeds niet gelijk getrokken verdeeldheid in schietafstand die ook in de Nederlandse bond nog steeds niet is opgelost.
Aangezien dit afstands probleem een wereldwijd probleem is (België 25m, Brabant 28m, Limburg 26m, Engeland 32m, Frankrijk 40m en vele landen zelfs 70m) en door de Belgen al werd voorgesteld om het verschil te delen (en hiermee heel België en Nederland op 27 meter te zetten waardoor niemand werd bevoordeeld en de Belgen zelf het meeste water bij de wijn moesten doen) is dit waarschijnlijk niet de echte reden. In 1898 bij de kroning van Wilhelmina waren het al verenigingen die nu lid waren van Gezellig Samenzijn die de brabanders overtuigden niet met het kronings geschenk van de “hollanders” mee te doen en dat Brabantse en Limburgse handboogschutterijen apart waren van de totale nationale sporten. Ook was het deze bond die al met de Kantonale handboogschuttersbond en de Venraysche Handboogbond aan het werken aan Limburgse standaardisering van wedstrijden tot deze poging stilviel door de plannen van de laatste 2 om zich bij de nationale bond aan te sluiten. Dat 4 jaar later de standaardisering nog steeds niet was doorgevoerd in de Nationale bond zal waarschijnlijk zowel een bron van spot als ergernis geweest zijn richting de nationale bond.
Ook bij de Kantonale handboogschuttersbond zijn er nog kleinere bonden die zich verzetten tegen de aansluiting. Daarom word op de jaarvergadering van 1933 besloten om lidmaatschap van de Nationale bond verplicht te stellen voor lidmaatschap van de Kantonale bond. Hiermee schieten zij zichzelf in de voet aangezien verschillende verenigingen (vooral van de Nederweertse bond ‘Eendracht maakt macht’ als bezwaar hadden dat hun vereniging dan 3 bonden lidmaatschap (de stedelijke, kantonale en nationale bond) moest hebben en de daarbij behorende contributies moest betalen. Een groot deel van ‘Eendracht maakt macht’ verlaat de kantonale bond.
Een maand later gaat de Kantonale bond overstag in een poging het tij te keren door toenadering te zoeken tot de rest van Limburg, ze zijn bereid om van de door hun geschoten 28 meter af te stappen en het enkele jaren oude Belgische plan om naar 27 meter te gaan te adopteren, dit gaf binnen de Nederlandse bond een meerderheid voor dit voorstel.
Enigzins onhandig word Echter op dwingende wijze gecommuniceerd dat ‘Gezellig Samenzijn’ en het zuid-Limburgse ‘Ons Genoegen’ nu ook naar 27 meter moet. Wederom een onhandige actie, waar na het besluit van de Weerter schutterijen om 27 meter na te streven als standaard afstand startte al snel een levendige discussie bij GS waarbij velen bereid waren de ene meter extra in te voeren… Echter na de onhandige communicatie werden de voeten in het zand gegraven. In augustus 1933 werden door 2 Weerter schutterijen een gezamelijk jubileum concours georganiseerd voor hun respectievelijk 60 en 40 jarig bestaan. Meer dan 100 zestallen waren aanwezig… Echter deze waren alle uit Weert en Noord-Brabant, Uit de rest van Limburg (waarvan de 30 GS schutterijen het dichstbij gelegen waren) kwamen maar 3 schutterijen opdagen.
25 Februari 1934 ging de NBvH overstag, als de afstand dan toch naar 27 meter verkort werd kon net zo goed de Limburgse 26 meter ingevoerd worden, dit zou ook het verschil met de belgische 25 meter nog verder verkleinen, het voorstel werd met 21 tegen 9 stemmen aangenomen en Nederland had eindelijk zijn landelijke standaard afstand.
De oplossing van ‘het afstands probleem’ was een succes, hoewel de liburgse (in iedergeval in GS) verenigingen samenbleven in hun eigen bonden sloten meerdere zich ook aan bij de NBvH voor midden limburg vormde de ze verenigingen ‘kring GS’ binnen de NBvH. Dit was vooral door een nog bestaand conflict over het organiseren van concoursen.
Zo wilde de NBvH in hun woorden in eerdere jaren de excessieve winstbejaging tegen gaan, maar zagen de Limburgse verenigingen dit als een beperking op hun recht om concoursen te organiserenalswel de manier waarop en de evenementen eromheen (de splitsing sport vs traditie die tot deze dag nog bestaat tussen de zuidelijke en noorderlijke verenigingen in mindere mate).
Ook had de NBvH een regel ingevoerd dat verenigingen na aansluiting bij de NBvH 3 jaar lang geen jubileumconcoursen mochten organiseren.
Zo bleef GS in Limburg een zelfstandige bond waar een gedeelte een dubbel bondslidmaatschap had en deze werden ze in de nationale bond ‘Kring G.S.’. Jubileum concoursen werden georganiseerd met ondersteuning van de NBvH en de andere concoursen (die bij de NBvH niet werden gesteund) werden onder de vlag ‘Gezellig Samenzijn’ georganiseerd. Dit leidde tot de splitsing die tot de dag van vandaag in GS word gebruikt van NATIONALE (vroeger met behulp van NBvH nu voornamelijk door de organiserende vereniging) en BONDS concoursen (toen en nu mede mogelijk gemaakt door GS).
Hiermee werd 1 der doelen wel bereikt, in de 2e voorselelectie van het Nederlands team in 1935 waren maar liefst 21 Limburgers geplaatst, 6 schutters van Gezellig Samenzijn en 13 Schutters van de Zuid Limburgse bond. Een behoorlijke versterking van het Nederlands Team.
Na het seizoen van 1935 begon een ware propaganda strijd vanuit de NBvH. Bijna wekelijks verschenen er in de Limburgse kranten artikelen die opriepen tot aansluiting. Gesterkt door een ‘sterke aanmoediging’ aan verenigingen aangesloten bij de NBvH om alleen concoursen te bezoeken van bij de NBvH aangesloten verenigingen. Zo kwamen de deelnames bij GS bondsconcoursen vaak niet verder dan 40 zestallen terwijl brabantse verenigingen massaal naar het concours van geverik in het zuiden van Limburg trokken om te laten zien dat zelfs in de uithoek van Nederland een NBvH concours wel 80 zestallen kreeg. Deze taktiek was een sterke zet, het waren namelijk vooral de ‘Kring GS’ vereniging die hier enorme baat bij hadden. Dankzij de aansporing van de NBvH kregen ze massale deelname van brabantse en Limburgse verenigingen terwijl ze ondertussen oproepen deden aan de GS verenigingen om te laten zien dat GS verenigingen elkaar steunde. Daardoor hadden zij met van de grootste concoursen van het land terwijl de concoursen van de andere GS verenigingen een steeds groter risico met zich meenamen door de mindere deelname.
Dit leverde natuurlijk wrok bij sommige verenigingen maar zette anderen aan het denken. Toen 4 G.S. verenigingen stemmen lieten horen voor een mogelijke aansluiting werden deze ook gelijk in de krant publiekelijk opgeroepen dit te doen.
Nu langzaam maar zeker de Limburgse verenigingen zich begonnen aan te sluiten bij de NBvH leek een echte vereniging van de handboogsport een reële mogelijkheid… Maar helaas lag het volgende probleem alweer om de hoek.
In 1933 werd door de Katholieke kerk een oproep gedaan om ook in de sport in Katholiek verband te organiseren. De eerste reactie van de NBvH hierop was een schrijven aan de bisschop zelf dat dit niet nodig was, niet geheel onbegrijpelijk omdat een Nationale bond ook representatief moest zijn voor het protestantse noorden van het land.
Om te laten zien hoe verenigen in katholiek verband mogelijk zou zijn werd rond Den Bosch in samenwerking met Kapelaan J. Vogels de statuten opgesteld en goedgekeurd door het bisdom van de Rooms-Katholieke Handboogbond St. Sebastiaan. Hoewel de NBvH een misschien vanuit het standpunt van een nationale bond in een meerderheid protestants land logische beslissing werd gemaakt, werd echter vergeten om een stemming te houden onder de leden.
Toen deze stemming alsnog plaatsvond in 1935 bleek dat deze beslissing een kleine denkfout bevatte. Nederland mocht dan in meerendeel protestants zijn, het merendeel van de handboogsport was gevestigd in brabant en Limburg. De wens om in katholiek verband te organiseren vond een meerderheid van 92% onder de leden van de NBvH. De beslissing om een rooms katholieke bond te worden was echter niet aan de NBvH, toen de nieuwe statuten werden aangeboden wilde bisschop er niets van weten, in plaats hiervan werd aan de Rooms-Katholieke Bond van Handboogschutters St. Sebastiaan (R.K.B.H.B) opdracht gegeven hun statuten aan te passen zodat deze mogelijkheid bood voor aansluiting van handboogverenigingen buiten het Bisdom Den Bosch. Een serieuze bedreiging voor het voortbestaan van de NBvH.
31 Maart 1936 telt St. Sebastiaan 82 verenigingen en word de jacht gemaakt op aansluiting van de Limburgse verenigingen. Om Limburgse verenigingen te lokken worden concours organisaties maar 2 beperkingen opgelegd, geen openingsconcoursen en maar 1 concours per 5 jaar. Dit zou de Limburgers wel overtuigen. Echter ook hier bleek hoe verdeeld het handbooglandschap in Nederland was, om de brabantse verenigingen te overtuigen aan te sluiten had St. Sebastiaan namelijk nog een wijziging doorgevoerd t.o.v. de NBvH. De schietafstand was vastgesteld op de traditionele Brabantse 28 meter.
Nog een tegenvaller voor St. Sebastiaan in de jacht op Limburgse schutterijen was dat 1936 een ander probleem gaf. Tijdens een grote crisis met zeer hoge werkeloosheid bereikte het concoursaantal in Limburg een record van 30 stuks waarna er gedurende het seizoen nog 5 bijkwamen. De NBvH had de beperkingen op concoursen in hun statuten om de wildgroei van concoursen tegen te gaan toen het er maximaal 15-20 per jaar waren. Vele concoursen in 1936 hadden te lage deelname om winstgevend te zijn vooral bij de niet bij de NBvH aangesloten verenigingen. De bezwaren tegen de beperkingen op concoursen namen zelfs in Limburg opeens af.
De Venraijse bond die ooit de NBvH’s eerste aanwinst in Limburg was stapte wel nog over naar St. Sebastiaan waardoor hun nummer op 98 verenigingen kwam, de NBvH telde er nog 124-130 en GS 30 (waarvan 7 nog aansluiting hadden bij de NBvH).
Ditmaal was het echter GS wat aan het langste eind trok, waar het eerste concours van het jaar te Sittard verwacht werd één van de weinige Limburgse succes concoursen te worden van het jaar, ging het net even anders. 37 6-tallen verschenen aan de lijn, een schijntje tegenover de ongeveer 80 die de NBvH concoursen een jaar eerder gemiddeld haalden. De 30 GS verenigingen grepen zich echter weer samen, verplaatsten jubileum/openings concoursen en stelden de bondsconcoursen in grote getalen verplicht voor hun leden waardoor de door GS verenigingen georganisserde concoursen het zelfs beter deden dan voorgaande jaren.
“Op 15 augustus 1923 hield de Handboogschutterij “De Ster” voor het eerst haar koningschieten.
De wedstrijd, welke werd opgeluisterd door een orkest van de Fanfare “St. Joseph”, had een gezellig verloop.
Bij het einde van de wedstrijd, waaraan door nagenoeg alle leden werd deelgenomen, bleek de Heer Jos. Turlings voorzitter der vereniging, het hoogste aantal punten te hebben geschoten en werd hij tot koning geproclameerd.
Onder de lustige tonen der muziek hield de vereniging daarna een rondwandeling door het dorp, terwijl na afloop hiervan de avond gezellig werd doorgebracht in het schutterslokaal.”
(Echter weekblad,zaterdag 18 aug.1923)
Tijdens de duitse bezetting in de jaren ’40 is er helaas veel historie kwijtgeraakt in de vorm van bekers en lauwerkransen (toen nog gemaakt van echt edelmetaal). Ook is er weinig bekend van de verenigings historie voor de jaren ’70 in zijn algemeen. Toch zijn er enkele verenigings en algemene handboog feiten bekend die we hier zullen benoemen.
Tijdens de Duitse bezetting in 1940 werden alle sport activiteiten plat gelegd. Zo weten we dus ook dat er geen bondswedstrijden in dit jaar verschoten zijn en waarschijnlijk ook geen koningsschieten. De eerste aanwijzing die wij hebben dat er weer een wedstrijd werd verschoten is een wedstrijd op eigen baan tegen “Ons Genoegen” Susteren op 8 Augustus 1940. Na een eerdere klinkende overwinning op de banen van Susteren nu de return in Pey, wederom een daverende overwinning waarbij 4 van de 5 prijzen naar “De Ster” gingen. 1e Plaats J. Graus 2e Plaats L. Vergoossen, 4e Plaats P. Cleven en 5e Plaats H. v. Neer
Ook vonden de Duitsers al die handboogbonden in Nederland maar lastig, er moest één centraal orgaan komen. Hierdoor werden dan ook alle handboogbonden (Inclusief “Gezellig Samenzijn” ontbonden en vervangen door de Nederlandse Bond van Handboogschutterijen (NBvH) de bond die later (1974) omgedoopt zou worden naar de NHB (Nederlandse Handboog Bond). Ook de Ster werd ingedeeld onder deze bond en wel in het grootste District (14), samen met vele van de huidige “Gezellig Samenzijn” verenigingen.
De jaren 50 waren een bewogen tijd in het Nederlandse handboog landschap, hoewel na de oorlog de NBvH bleef bestaan splitste al snel een aantal Brabantse verenigingen zich weer af, het zou tot 1963 duren tot deze weer aansluiting zochten bij de NBvH. In 1959 ontstond ook een conflict tussen de NBvH en de Limburgse verenigingen uit District 14 en 15, het conflict escaleerde en een groot aantal Limburgse verenigingen uit District 14 en 15 verlieten de NBvH en bliezen de vooroorlogse handboogbond “Gezellig Samenzijn” weer nieuw leven in. Ook “De Ster” maakte de overstap terug naar “Gezellig Samenzijn”.
In 1958 veranderde er nog iets in Echt, een van de schutters van (vermoedelijk) de toenmalig grootste handboog vereniging van Echt, “Pepijn van Herstal” St. Joost, besloot om samen met een paar van zijn dorpsgenoten een nieuwe vereniging op te richten op de Slek, “De Zwarte Roos”. “De Zwarte Roos” had een vliegende start, in hun derde jaar (1961) wisten ze het kampioenschap van Echt te bemachtigen, een titel die ze maar liefst 35 jaar niet af zouden geven. Het succes van “de Zwarte Roos” trok vele goede schutters van andere Echter verenigingen naar ze toe. Met de oprichting en successen van de Zwarte roos werd ook een rivaliteit geboren die tot op de dag van vandaag doorgaat.
Helaas is de oude koningslijst verloren gegaan en is er niet veel bekend van koningen voor 1970 wel is bekend dat er meerdere keizers zijn geweest, onder andere Dhr. B. Vergoossen “Ome Naad”, die maar liefst 3x keizer wist te worden (ergens in de jaren ’40 ’50). Later is de de keizerstitel overgenomen door Dhr. G. Vogel en J. Heymans ergens in de jaren ’50 – ‘ 60 Helaas zijn de exacte jaartallen hiervan onbekend.
In de zestiger jaren heeft “De Ster” zowel moeilijke als goede jaren gekend. De goede jaren zijn vooral geweest onder de schuttersgroep genaamd V.O.C.S.E.P. De naam”Vocsep” waren de namen van de schutters Vogel, Oelers, Custers, Stoffels, Erens en Pereboom. Deze schutters wonnen in deze jaren menig bondsconcours en waren een geduchte tegenstander. Ze wisten samen de Ster naar de hoogste klasse in te schieten.
Later kwamen de slechte jaren, het is te danken aan Dhr. G. Thissen dat “De Ster” niet ten onder ging, met de Heren T. Stoffels en J.Heymans losten ze de moeilijkheden samen op.
De leuze van de Heer G. Thissen was altijd “We blijven schieten al schieten wij maar met twee of drie man”, maar gelukkig is het altijd goed gegaan en is “De Ster” altijd blijven bestaan.
Nadat doelhouder W. Verstraten in 1968 de Cafe – Harmoniezaal aan de Houtstraat ( beter bekend onder de naam “Willie Bar”) overnam is de Handboogvereniging ook overgegaan tot het bouwen van een eigen schietbaan met 8 banen.
Door de goede en slechte tijden heeft “De Ster” zich al die jaren kunnen handhaven.
De jaren 70 en 80 waren het begin van de ommekeer voor de Ster, een nieuwe lichting schutters begon zich te melden, waaronder enkele die tot de dag van vandaag een grote rol binnen de vereniging spelen.
Nu “De Ster” een eigen lokaal had met 8 banen, konden er ook grotere wedstrijden verschoten worden. In 1974 werd dan ook voor de eerste keer het november concours georganiseerd. Het toernooi groeide al snel naar één van de grotere verenigingstoernooien van Limburg en wordt tot de dag van vandaag nog steeds verschoten.
Tijdens de jaren 70 en 80 zijn er verschillende mensen dicht bij de keizerstitel gekomen, maar het moest uiteindelijk tot de jaren 90 wachten tot er weer een keizer werd gekroond. Wel waren er enkele andere opvallende koningen. In 1985 was dat K. Görtz (voor de huidige schutters beter bekend als Kitty Maassen), die als eerste dame de mannen achter zich wist te laten en de koningstitel op te eisen. Een prestatie die ze nog eens overdeed in 1990. Hiermee is Kitty nog altijd de enigste Dame die de koningstitel wist te behalen.
In 1987 was er wederom een opvallende koning, G. Stokbroekx wist de titel af te pakken van zijn vader en werd daarmee (zover bekend) op 16 jarige leeftijd het eerste jeugdlid dat de koningstitel wist te veroveren. Het duurde tot 2018 tot er weer een jeugdlid deze prestatie kon nabootsen.
Op 5 april 1972 werd Dhr. Jos. Turlings ( mede oprichter van de vereniging ) ten gelegenheid van zijn 50 jaar lidmaatschap van de vereniging benoemd tot erevoorzitter
In 1982, tijdens de viering van het 60 jarig bestaansfeest van de vereniging bracht Dhr Turlings de vereniging nog maal een bezoek.
Tijdens dit bezoek heeft Dhr Turlings ook nog eens een poging ondernomen om een pijltje te schieten. Dit ging de oude man niet geheel goed af.
In de jaren, nadat Dhr Turlings voor het laatst had geschoten waren de banen aangepast aan de moderne tijd. Waren de banen vroeger geheel open ( een lokaal bestond vaak uit alleen een overdekte schietstand ), nu was de gehele baan voorzien van ramen.
Dit niet wetende ( en door zijn reeds gevorderde leeftijd verminderde zicht ) richtte de schutter op de roos en schoot. Helaas, stond de schutter niet voor een van de schietluikjes, maar midden voor een raam, met een rinkelend gevolg.
Dit was de laatste pijl die deze oude schutter geschoten heeft. Direct na het schot heeft Dhr Turlings zijn oude boog en pijl aan de vereniging geschonken waar deze nog steeds een ereplaatsje aan de muur heeft.
Staand vlnr: Glen Elston, Peter Vergoossen, Ron Faessen, K. Görtz, Math Haanraats, Dan Roumen, Sjaak Grispen, Dhr Jos (Sef) Turlings, Peter Beckers, Marij Elston, Ruud Heymans, Roos Grispen, Jos Maassen, Jan Cnoops, Har Maessen, Ko Renet.
Gehurkt vlnr: Leon Pesgens, Lei Vergoossen, Geert van der Varst, Piet Wijers, Jan Schouten(?)
Dhr L. (Leo) Lendertz wist vanaf 1995 maar liefst 2 maal op rij keizer te worden en in 2011 voegde hij hier nog een derde keizerschap aan toe. In totaal is onze huidige koning (2019) tot nu toe maar liefst 12 keer koning geworden (’95 ’96 ’97 ’98 ’99 ’00 ’01 ’05 ’09 ’10 ’11 en ’19) en dit in wat misschien wel de succesvolste jaren van de vereniging waren. Ook wist hij in 2001 Bondskampioen van handboogbond “gezellig samenzijn” te worden en maakte hij deel uit van alle korps kampioenschappen behaald door het 1e zestal. Dit samen met talloze toernooi overwinningen maakt hem tot de meest succesvolle schutter in de geschiedenis van “De Ster”.
Ditmaal hoefde er echter niet lang op een nieuwe Keizer gewacht te worden. 3 Jaar na het laatste keizerschap van Dhr. Lendertz was er alweer een nieuwe keizer, Dhr. N. (Niels) Renet, eerder al 5-voudig “jeugdkoning” en “jeugdkeizer” wist Dhr. L. Lendertz zowel als koning als keizer te onttronen. Dhr. N. Renet wist tot nu toe al 5 maal koning te worden (’12 ’13 ’14 ’15 en ’17), ook wist hij het bondskampioenschap individueel van handboogbond gezellig samenzijn op zijn naam te schrijven en in 2019 een korpskampioenschap met het 1e team te behalen.
2018 was wederom een opvallend jaar, de pas 12 jarige “jeugdkoning” van 2017 Dhr. Y. (Yaël) Smeets wist dit in 2018 nogmaals lichtelijk over te doen, ditmaal schoot hij echter genoeg punten om de titel bij de volwassenen op te eisen en met een leeftijd van 13 jaar is hij de jongste koning die “De Ster” ooit heeft gehad. Ook wist hij in 2017 op nog 12 jarige leeftijd de jongste algemeen jeugdkampioen ooit van handboogbond “gezellig samenzijn” te worden, 3 nationale kampioenschappen en 6 Rayon (Limburgse) kampioenschappen op zijn naam te zetten alsmede geselecteerd te zijn voor de Nationale Selectie (Jong Oranje). Ook is hij 2 maal op uitzending geweest naar internationale toernooien met de nationale selectie waaronder het Wereld Jeugd Kampioenschap. Met zijn nog maar 15-jarige leeftijd is hij dus zeker al één van de meest succesvolle schutters in de rijke geschiedenis van de Ster.
Waar tot en met de jaren ’80 de vereniging nog vaak getekend werd door afwisselend goede en slechte jaren, waar het voort bestaan van de vereniging niet altijd een zekerheid was, waren de jaren ’90 een groot omslagpunt.
Na de bouw van het nieuwe lokaal in de jaren 80, wist de Ster onder leiding van een gedegen bestuur en hardwerkende leden zich geleidelijk aan op te bouwen tot een steeds solidere vereniging.
Een van de grote verbeteringen was te zien aan de jeugdopleiding, dankzij enkele goed inzettende vrijwilligers waar vooral Dhr. L. (Lei) Vergoossen benoemd dient te worden, werden er steeds meer jeugdleden naar de vereniging getrokken.
In 1999 werd besloten om een jeugdklasse toe te voegen aan het koningsschieten, de eerste “jeugdkoning” werd Dhr. R. (Ron) Katzenbauer. De eerste “Jeugdkeizer” werd Dhr. D (Davy) Gielen (’00, ’01 en ’02).
Het “jeugdkeizerschap” is later nog behaald door Dhr. N. (Niels) Renet, die maar liefst 5 maal “jeugdkoning” werd (’04, ’05, ’06, ’07 en ’08)
De laatste die het onofficiële “jeugdkeizerschap” wist te bemachtigen was; Dhr. Y. (Yaël) Smeets, die hoogste jeugdschutter werd in 2017, 2018 en 2019.
1995 is voor de vereniging een belangrijk jaar, op het einde van 1994 valt het doek voor handboogvereniging “Pepijn van Herstal” in St. Joost. Op aandringen van “Ome Graat” komen een 12-tal leden een kijkje nemen bij de Ster, vanaf dat moment raakt de vereniging in een stroom versnelling. Niet alleen betekent de komst van de schutters uit St. Joost een enorme leden boost, de 2 verenigingen pakken zich ook meteen geweldig samen.
Ook op sportief vlak zijn de schutters zeer aan elkaar gewaagd. Dit zorgt voor een enorme interne concurrentie, die gecombineerd met de vele lange en gezellige trainingen, voor vele schutters een zichtbaar verschil in de resultaten teweeg brengt. Succes kan dan ook niet lang op zich laten wachten. En het aantal gewonnen wedstrijden begint te stijgen.
In April 1996 is dan ook het eerste grote succes een feit: In het Slekker Lokaal word “De burgemeester beker”, het Echter kampioenschap dat al 35 jaar op rij op naam van de Zwarte Roos staat, overtuigend gewonnen. De eerste barsten in de Hegemonie van De Zwarte Roos, een vereniging die het Limburgs landschap domineerde gedurende de jaren ’70 en ’80.
Stilletjes werd er al gedroomd over het winnen van de korps kampioenschappen, het kampioenschap van Handboogbond Gezellig Samenzijn wat nog nooit door de Ster gewonnen was.
In 1997, in het 75 jarig bestaansjaar domineert HBS “de Ster” de bondsconcoursen onder leiding van kersverse keizer Lei Lendertz, ze worden dan ook als één van de favorieten getipt voor het Korps Kampioenschap, helaas komt het eerste team net te kort en moeten ze zich uiteindelijk met een derde plaats tevreden stellen. Wel weet Danny Beunen het eerste jeugdkampioenschap individueel binnen te slepen.
1998 Is een kopie van 1997, een geweldig bondsseizoen wordt uiteindelijk met een 3e plaats afgesloten op het Korpskampioenschap.
In 1999 is het dan uiteindelijk zover. Met overtuigende cijfers wordt “De Ster” voor het eerst in haar geschiedenis Korpskampioen, de winnende schutters zijn: Lei Lendertz, Johan Maas, Ron Laumen, Arnold Brouwer, Jack Brouwer en Lei Vergoossen.
(rest volgt)
Traditioneel was de Ster een bij GS aangesloten recurve vereniging, de eerste “scheurtjes” waren al een aantal jaar in deze traditie te merken nadat enkele van het kleine groepje 3D schutters steeds meer en verdere 3D wedstrijden ging schieten. Deze groep begon steeds harder te groeien en leverde een tijdje intern behoorlijke discussies op tussen de schutters die meer of anders wilde en het 25 meter recurve schietende hoofddeel van de vereniging. Uiteindelijk werd de discussie gewonnen door de 3D schutters met de uitkomst dat hoewel de vereniging sterk erop aandrong 25 meter wedstrijden voorop te zetten de 3D groep meer vrijheid kreeg om hun hobby op eigen manier in te vullen.
GS schutters die NHB wilde schieten moesten dit in deze tijd nog doen via HBV Midden Limburg, een vereniging in de jaren ’80 opgericht voor GS schutters die ook een aansluiting zochten bij de NHB. In 2015 besloot 1 van de actievere schutters, Davy Gielen, om naast de 3D groep ook aan te sluiten bij HBV ML om nog meer wedstrijdvormen te kunnen schieten. In 2017 sloten de jeugdschutters Yaël Smeets en Damian Niessen zich hierbij aan en al snel werden enkele grote successen geboekt waaronder de 2 eerste Nederlands kampioenschappen van Yaël Smeets. De tijd bij HBV ML was goed, een leuke hechte groep van schutters van verschillende verenigingen die het goed met elkaar konden vinden en er was niks te klagen…. of toch?
De behaalde successen waren mooi echter het voelde verkeerd aan dat er niet onze eigen clubnaam achter de uitslagen stond. Ook begon er langzaam een trend te ontstaan dat de actievere schutters binnen de GS verenigingen zich begonnen aan te sluiten bij NHB verenigingen en soms zelfs na een tijdje volledig overstapte.
Helaas is de oude koningslijst verloren gegaan en is er niet veel bekend van koningen voor 1970, wel is bekend dat het koningsschieten in 1940 niet is verschoten vanwege de 2e wereld oorlog.
Ook is bekend dat er meerdere keizers zijn geweest, onder andere Dhr. B. Vergoossen “Ome Naad”, die maar liefst 3x keizer wist te worden. Later is de de keizerstitel overgenomen door Dhr. G. Vogel en J. Heymans. Helaas zijn de jaartallen hiervan onbekend.
In 1985 was er een opvallende koning, K. Görtz (voor de huidige schutters beter bekend als Kitty Maassen) wist als eerste dame de mannen achter zich te laten en de koningstitel op te eisen. Een prestatie die ze nog eens overdeed in 1990. Hiermee is Kitty nog altijd de enigste Dame die de koningstitel wist te behalen.
In 1987 was er wederom een opvallende koning, Gregor Stokbroekx wist de titel af te pakken van zijn vader en werd daarmee (zover bekend) op 16 jarige leeftijd het eerste jeugdlid dat de koningstitel wist te veroveren. Het duurde tot 2018 tot er weer een jeugdlid deze prestatie kon nabootsen.
Na 1970 zijn er verschillende mensen dicht bij de keizerstitel gekomen, maar het duurde uiteindelijk tot de jaren 90 tot er uiteindelijk weer een keizer werd gekroond.
Dhr L. (Leo) Lendertz wist vanaf 1995 maar liefst 2 maal op rij keizer te worden en in 2011 voegde hij hier nog een derde keizerschap aan toe. In totaal is onze huidige koning (2019) tot nu toe maar liefst 12 keer koning geworden (’95 ’96 ’97 ’98 ’99 ’00 ’01 ’05 ’09 ’10 ’11 en ’19) en dit in wat misschien wel de succesvolste jaren van de vereniging waren. Ook wist hij in 2001 Bondskampioen van handboogbond “gezellig samenzijn” te worden en maakte hij deel uit van alle korps kampioenschappen behaald door het 1e zestal. Dit samen met talloze toernooi overwinningen maakt hem tot de meest succesvolle schutter in de geschiedenis van “De Ster”.
Ditmaal hoefde er echter niet lang op een nieuwe Keizer gewacht te worden. 3 Jaar na het laatste keizerschap van Dhr. Lendertz was er alweer een nieuwe keizer, Dhr. N. (Niels) Renet, eerder al 5-voudig “jeugdkoning” en “jeugdkeizer” wist Dhr. L. Lendertz zowel als koning als keizer te onttronen. Dhr. N. Renet wist tot nu toe al 5 maal koning te worden (’12 ’13 ’14 ’15 en ’17), ook wist hij het bondskampioenschap individueel van handboogbond gezellig samenzijn op zijn naam te schrijven en in 2019 een korpskampioenschap met het 1e team te behalen.
2018 was wederom een opvallend jaar, de pas 12 jarige “jeugdkoning” van 2017 Dhr. Y. (Yaël) Smeets wist dit in 2018 nogmaals lichtelijk over te doen, ditmaal schoot hij echter genoeg punten om de titel bij de volwassenen op te eisen en met een leeftijd van 13 jaar is hij de jongste koning die “De Ster” ooit heeft gehad. Ook wist hij in 2017 op nog 12 jarige leeftijd de jongste algemeen jeugdkampioen ooit van handboogbond “gezellig samenzijn” te worden, 3 nationale kampioenschappen en 6 Rayon (Limburgse) kampioenschappen op zijn naam te zetten alsmede geselecteerd te zijn voor de Nationale Selectie (Jong Oranje). Ook is hij 2 maal op uitzending geweest naar internationale toernooien met de nationale selectie waaronder het Wereld Jeugd Kampioenschap. Met zijn nog maar 15-jarige leeftijd is hij dus zeker een kanshebber om Dhr. L. Lendertz van de troon te stoten als meest succesvolle schutter in de verenigingsgeschiedenis.
In 1985 een nieuwe schietlocatie gebouwd.
Het oude lokaal voldeed niet neer aan de moderne eisen, en de vereniging stond voor de keus “klein blijven of groeien”
De nieuwbouw gaf de vereniging meer mogelijkheden.
Er was meer plaats waardoor het belangrijkste toernooi dat door de vereniging organiseert werd nog groter kon worden.
Het Wintertoernooi van HBS de Ster is ook nu nog steeds een van de grotere verenigingstoernooien dat georganiseerd wordt in de gehele regio.
In 1988 is de baan nog eens gemoderniseerd.
De doelen werden geautomatiseerd, waardoor de Ster een van de modernste en mooiste banen heeft gekregen in de regio, wat zich ook uitte door de groeiende populariteit van onze baan bij de bond “Gezellig Samenzijn” die hier vele van hun wedstrijden hebben georganiseerd.
In 1989 kreeg de vereniging de eer om de bondswedstrijd ter ere van het 90 jarig bestaansfeest van de bond “Gezellig samenzijn te mogen organiseren.”
1994 is voor de vereniging een belangrijk jaar.
Op het eind van dat jaar valt het doek voor de handboogvereniging “Pepijn van Herstal” uit St. Joost.
een 12 tal leden van deze vereniging besloten om verder te gaan bij HBS de Ster waardoor de vereniging ineens veel groter wordt.
Belangrijker echter is dat de komst van deze leden een enorme verbetering van de resultaten inleiden.
De nieuwe en de oude leden van de vereniging zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd wat de onderlinge concurrentie voor een plaats voor het eerste team bevorderd.
De niveau verhoging in de top die het gevolg hiervan is laat dan ook niet lang op resultaat wachten.
in 1997 is het eerste succes een feit.
Een verdienstelijke derde plaats wordt er gehaald op de bondskampioenschappen in de hoogste klasse.
Dit jaar is ook op een andere punten bijzonder.
L.Lendertz word voor een derde keer achter elkaar koning, en wordt daardoor de nieuwe keizer van de vereniging.
In 1998 wordt dit succes herhaald, reeds als favoriet getipt haalde het eerste team het net niet en moest tevreden zijn met een mooie derde plaats..
1999 bracht het reeds verwachte resultaat.
Met overmacht wisten de schutters van de ster voor het eerste maal in de geschiedenis van de vereniging kampioen te worden van bond “Gezellig Samenzijn”
2001 is voor de vereniging ook een goed jaar.
Er worden vele bond concoursen gewonnen en het team is alweer favoriet voor de overwinning.
Op het bondsconcours is er echter voor de vereniging een grote verrassing.
Het derde team zo ook het vierde team weten kampioen te worden in hun klasse.
Dit is voor het eerst in de geschiedenis dat een lager team een kampioenschap in hun klasse winnend afsluit.
Het eerste team kan echter helaas hun titel niet behouden.
Na een spannende wedstrijd moeten ze genoegen nemen met een derde plaats.
In 2002 worden de goede resultaten voortgezet.
Het eerste team word in de laatste pijlen pas verslagen tijdens het bondskampioenschap en behaalt een tweede plaats en het derde team wordt voor de tweede maal op een rij kampioen in zijn klasse.
Ook de komende jaren zullen er zeker nog vele successen bijkomen.
Wilt u ook hier meer van weten, kijk dan eens bij de wedstrijduitslagen van Bond “Gezellig Samenzijn” ( deze zijn ook op deze website te vinden ).
In de jaren 2003 tot 2009 wist de vereniging verschillende mooie 2e plaatsen met het hoogste team te behalen echter we moesten wachten tot in 2010 voordat er weer een groot sucsess te behalen viel
Zowel het 1e als het 2e team behalen een 1e Plaats in de Superieure en Ere klasse.
In 1992(?) word de baan gemoderniseerd, automatische banen worden toegevoegd, hierdoor veranderd het lokaal van de ster in 1 van de modernste banen in Midden-Limburg.
Van 2003 tot 2009 Wist het 1e team verschillende mooie 2e plaatsen te halen maar vooral tegen het in deze periode oppermachtige Neer moesten ze het toch vaak afleggen.
In 2010 is het dan eindelijk weer raak zowel het 1e als het 2e team worden kampioen in respectievelijk de superieure (1e) en de ere (2e) klasse. Als bonus voor het 1e werd pas 3 pijlen voor het einde favoriet Neer ingehaald door een indrukwekkende reeks van 58, 60, 60, 58, 59.
Het eerste team:
Lei Lendertz
Davy Gielen
Jack Brouwer
Huub Kessels
Jack Lendertz
Roger Bongaerts
Het tweede team:
Niels Renet
Lei Vergoossen
Jo Graus
Tom Schulpen
Lisette Schulpen
Har van der Varst
In 2012 werd het 90-jarig bestaan gevierd. Een nationaal concours werd georganiseerd en een flinke receptie/feestavond waarbij het lokaal overvol was sloot de feestelijkheden succesvol af.
2015 – in 2015 begon de discussie over de toekomst van de vereniging concrete vormen aan te nemen. De eerste wijziging was het loslaten van de recurve 25m 1pijl grondslag. Tot dit punt werd van schutters verwacht dat ze als basis recurve 25m 1 pijl schoten, de grote groep compounders en blank schutters die ook andere wedstrijd vormen wilden schieten zoals 3D’s deden dit vooralsnog naast het recurve programma. Vanaf 2015 viel deze “losjes” gehanteerde regel weg en was 25 meter 1 pijl recurve geen verplichting meer waardoor ook schutters zonder recurve bogen lid konden worden.
In de praktijk was deze afschaffing amper merkbaar omdat de regel al jarenlang heel soepel gehanteerd werd. Wat het wel vertegenwoordigde was een verandering in denkwijze, nu 25 meter recurve niet meer de enige officiële tak van de sport was werden er andere wijzigingen doorgevoerd.
In 2017 werd het eerste alternatief koningsschieten gehouden voor blank en compoundschutters. Yaël Smeets werd de eerste koning blank en Jean-Pierre Bouwmans werd de eerste koning compound. Ook werd de Ster 2.0 opgericht, een nieuwe verenigingstak die lidmaatschap had bij de Nederlandse Handboog Bond (NHB). Voor het eerst in